Alle apparaten in huis gaan kapot. Alsof het een virus is dat ze aan elkaar doorgeven. Ik had alles nieuw gekocht toen ik hier kwam wonen. Fris, blinkend nieuw. Koelkast, wasmachine, magnetron. De magnetron begaf het als eerste, na precies een jaar en een maand. Zal je net zien. Ik kocht meteen een nieuwe. Toen vond ik het aankoopbewijs van de oude, en zag dat er niet één maar twee jaar garantie op zat. Ik verkocht de nieuwe en liet de oude repareren. Twee maanden later begaf hij het opnieuw. Sindsdien doe ik het zonder magnetron. Ik kon het niet opbrengen weer een nieuwe te kopen.
De wasmachine was het tweede apparaat dat het begaf, drie jaar na aankoop. De monteur die langskwam zei: ‘Betaal maar alleen de voorrijkosten, ik kan er niks meer aan doen.’
Toen begaf de tv het, maar dat telde niet echt, want die had ik al vier jaar.
Er overleden drie computers, twee cd-spelers, een telefoon, een printer. En in het afgelopen half jaar twee elektrische melkopschuimers, maar dat was misschien mijn eigen schuld. Je moet die dingen ook niet in het afwaswater gooien.
Nu begint mijn koelkast te haperen. Dranken komen er lauw uit en de bovenkant straalt als een straalkacheltje. Ijs kruipt tegen de binnenwanden op, daar waar het niet hoort te zitten.
Mijn vorige koelkast had ik overgenomen van iemand in het studentenhuis waar ik woonde, die iemand had hem weer van een oude tante overgenomen, en het zal me niet verbazen als het apparaat nog steeds rustig doorvriest en -koelt in het huis waar ik hem achterliet.
Vlak voor mijn deur is, op een moment dat ik er nog niet woonde, een jongen vermoord. Er zit een gedenktegel in de straat en voor mijn slaapkamerraam hangt een neonbord dat HELP spelt. Voorbijgangers staan er altijd even bij stil. In deze straat wordt gedacht aan veiligheid. Daarnaast is de kans dat hier nog zoiets gebeurt statistisch gezien klein. Kleiner dan in andere straten. Er hangt hier een good vibe, vertelde ik mezelf toen ik hier kwam wonen. Maar daar begin ik nu toch een beetje aan te twijfelen.
