‘Jij moet echt Voskuil lezen,’ zei degene die het etentje gaf, ‘die schrijft daarover.’
Ik had net verteld dat ik niet goed ben in mensen, althans, niet te veel en niet te vaak.
Drie van ons hadden de avond daarvoor op een festivalletje voorgelezen. Het was beregezellig geweest. A home away from home. Ik zag oude bekenden en maakte nieuwe vrienden, dronk net iets meer dan ik van plan was geweest, maakte het net iets later, rookte en passant een sigaret en toen nog een, en eindigde op een heel andere plek waar ik begonnen was. En de hele avond speelde ik Twister in mijn hoofd: de ene voet op rood, de andere op geel, de ene hand op blauw, de andere op groen, en toen ik eindelijk in bed lag was ik eerst nog een tijdje bezig alles uit de knoop te krijgen. In de blocnote die naast mijn bed lag krabbelde ik wat gedachten en ook: ik word zo gelukkig van mensen.
Want dat is de andere kant.
De volgende dag, toen ik met een tollend hoofd een tiramisu stond te bereiden voor het etentje waar ik ’s avonds heen zou gaan, dacht ik terug aan een gesprek van de avond daarvoor. Over dat je soms het gevoel hebt dat je overal bij moet zijn, en dat dat gevoel ook opeens kan omslaan, dat je dan denkt: ik wil er helemáál niet bij zijn, en dan eerst nog een keer of twee met tegenzin de deur uitgaat, met lamme benen de stad in fietst omdat je het gevoel hebt dat het moet (je mist meer dan je meemaakt).
‘Ik zou het wel verontrustend vinden als ik jou niet meer zou zien bij dit soort dingen,’ zei een schrijfster tegen me, ‘jij bent er altijd. ’ Zij vond dat een geruststellende gedachte. En ik vond dat vlijend om te horen. Dus zei ik weer dat ik er bij zou zijn, op het volgende sociaal-literaire gebeuren. Maar toen ik de avond daarop thuiskwam van het etentje, rillend van vermoeidheid, nam ik mezelf voor de komende tijd geen mensen meer te zien, in elk geval niet in dit soort gelukkig makende verbanden. Het creëert te veel onrust in mijn hoofd. Onrust in mijn lijf. En er moet ook nog geschreven worden. Leven en schrijven, dat gaat niet goed samen bij mij.
