Ik denk regelmatig dat het op is. Wat dit blog betreft, bijvoorbeeld. Dan denk ik: waar moet ik nu weer over schrijven dan? Ik heb niks meegemaakt, ik heb geen originele gedachten (als ik die ooit al had) en alle leuke anekdotes over mijn opa en oma zijn al verteld.
Wat boeken betreft al net zo. Bij elk boek denk ik: na dit boek is het op, nu heb ik niks meer om over te schrijven. Dat denk ik ook over het boek dat ik nu aan het schrijven ben. Ditmaal ben ik er zelfs heilig van overtuigd. Maar de afgelopen dagen kwam er opeens een ideetje op. Een ideetje voor een volgend boek. Nee, zeg ik nu steeds, slecht idee. Dat gaan we heus niet doen. Ik weiger me te laten verleiden. Dit wordt mijn laatste boek, en daarmee uit.
Vandaag was ik een les aan het voorbereiden voor de schrijfcursus die ik de komende tijd ga geven. Ik moest opeens denken aan hoe ik mijn vorige groep eens vertelde dat ze op zoek moesten gaan naar hun eigen verhaal, want iedereen heeft een verhaal. En hoe ik later pas besefte dat ik zelf vier boeken lang om de hete brij heen heb gedraaid, over alles heb geschreven behalve mijn eigen verhaal. Iedereen heeft blinde vlekken. Ook degene die zegt dat iedereen blinde vlekken heeft. Als je niks hebt om over te schrijven, moet je daarover schrijven. Dan begint het pas.
