Ik heb fotoalbums bekeken, oude dagboeken gelezen, prullaria opgedoken, en dat leverde wel beelden op, maar om nu te zeggen dat ik me meteen weer twaalf jaar oud voelde, nou nee. Maar ik heb de muziek nog. Het is raar dat ik daar niet eerder aan begon, want bij elk boek hoort muziek, de soundtrack voor het schrijven.
Niet alle muziek is geschikt om op te schrijven. Nieuwe muziek niet bijvoorbeeld, die leidt teveel af. Maar al te vertrouwde muziek ook niet, die kan gaan irriteren, je het idee geven dat wat je maakt saai is en al duizend maal eerder gedaan. Eigenlijk gaat het vooral om sfeer. De muziek moet nog nét geen behang zijn, en niet alle muziek kan dat, net geen behang zijn.
De liedjes waar ik vroeger naar luisterde gingen altijd over liefde. Ik had geen idee wat dat was, maar verlangde er hevig naar. Liefde. Als ik dat had zou alles goed komen.
Ik ben een beetje bang om ze terug te horen. Bang voor gevoelens van schaamte. Gevoelens die zouden kunnen doorwerken op wat ik schrijf. Het heeft lang geduurd voordat ik mijn eigen leven interessant genoeg vond om over te schrijven, dat wil ik niet meer kwijtraken. Niet opeens het gevoel krijgen dat het niks is, dat ik over ‘echte’ dingen moet schrijven. Wat zijn echte dingen eigenlijk?
In de berging vind ik cassettebandjes, maar mijn cassettedeck heb ik lang geleden al bij het grof vuil gezet. Dus ga ik downloaden. Binnen een uurtje heb ik mijn hele jeugd aan muziek binnengehaald. Ook dat maakt me bang. Terecht. Want wat fotoalbums en dagboeken niet konden, lukt de muziek wel. Ik hoor een intro en het is meteen weer zomervakantie, of kerst, of 1 april met die grap waar ik intrapte. Ik zit weer op het bed met de Holly Hobbie-poppen naar buiten te staren, naar de weilanden en die ene eenzame boerderij, de auto’s in de verte, de zwaailichten als er weer eentje te hard had gereden, en ik wacht tot mijn zusje me komt halen, waarna we op de fiets springen om naar de gewonden te kijken, misschien zien we dit keer een lijk.
En dan hoor ik het. De liedjes waar ik vroeger naar luisterde gingen niet over liefde, ze gingen over mij. Over mijn angsten, mijn verlangens.
Angsten en verlangens, dat zijn behoorlijk echte dingen. Daar kun je best een boek over schrijven.
