Ik heb grote delen van mijn jeugd dromend doorgebracht. Het ging vanzelf. Op school verveelde ik me vaak. Mijn blik dwaalde af naar het raam, naar de bomen en de lucht en opeens waren we twintig minuten verder. Ik probeerde angstvallig naar de leraar te blijven kijken, maar terwijl die iets vertelde zag ik zijn hoofd steeds kleiner worden, alsof ik achteruit in een tunnel werd gezogen. De geluiden stierven weg, de werkelijkheid werd een televisie waarvan het geluid uitstond, ik keek ernaar, maar registreerde niet echt wat er gebeurde. Ik sliep met mijn ogen open, een diepe slaap waaruit ik vaak maar met moeite wist te ontwaken.
‘Marieke zit wel veel te dromen,’ zeiden docenten tegen mijn ouders.
Marieke zit nog steeds veel te dromen. Thuis en buiten de deur. Bij lezingen en in de rij voor de kassa. Voordat ik het weet ben ik weggedreven. In de tram, de trein, de auto. (Wees niet bang, ik heb geen rijbewijs).
Het gaat zelden mis. Ik mis nooit mijn halte, loop nooit ergens tegenaan. Ik heb het dromen volledig geïntegreerd in mijn leven. Het enige nadeel is dat ik op straat nooit iemand herken. Bekenden moeten recht voor me gaan staan en in mijn gezicht HALLO schreeuwen, dan pas zie ik ze. Soms doen ze dat niet, lopen ze mij net zo hard voorbij als ik hun en dan hoor ik achteraf dat ze me ergens hadden gezien. ‘Maar je was ver weg.’ Ze lachen er altijd een beetje bij als ze dat zeggen.
Ooit diende het dagdromen een nut. Mijn echte leven was zo leuk niet, ik deed alles om eraan te ontkomen. Maar nu is dat niet meer nodig.
Een vriendin die ervoor heeft geleerd heeft het over afscheid nemen van oude mechanismes. Liefdevol, zoals je afscheid neemt van een oude vriend. Bedankt dat je er voor me was toen ik het nodig had. Je hebt je taak volbracht, nu kun je gaan.
‘Maar ik wil helemaal geen afscheid nemen,’ zeg ik tegen mijn vriendin, ‘ik vind het veel te leuk.’
‘Dan doe je toch niet,’ zegt ze, ‘jij bent de baas.’ Ze lacht er begripvol bij.
Dat heeft ze geleerd op haar opleiding, denk ik.
