Ik kwam vandaag weer langs het meest deprimerende terras van Amsterdam. Ik vergeet altijd dat het bestaat tot ik er ben.
Het meest deprimerende terras van Amsterdam ligt aan de Vijzelstraat en gaat schuil onder de overkapping van de vroegere Abn/amro. Het bestaat uit één rotan bankje met kleurrijke kussens, en een tafeltje. Ik heb er nog nooit iemand zien zitten. Iedereen die erlangs loopt heeft haast. Er staat een constante tocht en er komt nooit zon.
De plek roept een vreemd verlangen bij me op. Het doet denken aan zakencentra in derdewereldhoofdsteden, waar je soms belandt op de laatste dag van je vakantie. Plekken als mausoleums, met vloeren van gepolijst graniet en trappen van marmer. En dan zo'n eenzaam zitje. Er loopt altijd een schoonmaker in een overall die dromerig met zijn bezem de grond aait. Op de kaart staan clubsandwiches en cappuccino, dingen waar je enorm naar verlangt als je wekenlang door woestijn of arme binnenlanden hebt gereisd. Maar als je ze bestelt blijkt het brood op te zijn en de melk al dagenlang niet geleverd, en dat geldt ook voor alle andere producten die je vervolgens probeert te bestellen. Al die tijd heb je niet gemaald naar Westers voedsel, maar nu je hier binnen bent gegaan, hebt toegegeven aan het verlangen, is de teleurstelling dat ze het niet hebben overweldigend.
Dat gevoel roept het meest deprimerende terras van Amsterdam bij me op, een mengeling van verlangen en teleurstelling. Een mooi gevoel om aan terug te denken, maar niet om doorheen te moeten.
