Nog steeds een beetje brak van het bal fietste ik naar het bos, via de meest landelijke route, door het Vondelpark, achter het Olympisch Stadion, langs de Nieuwe Meer. Onderweg passeerde ik een snackbar waar ik jaren geleden eens naar binnen was gegaan, in een vergelijkbare toestand waarin ik nu verkeerde, brak en met een craving for vet en zout. Ik was met een vriendin, misschien woonde zij daar in de buurt, dat weet ik niet meer. Op het moment dat we de snackbar binnengingen stopte er een auto voor de deur, met twee wielen op de stoep. Een vrouw stapte uit, gehaast. Ze gooide het portier achter zich dicht en ging de snackbar binnen.
Op de stoep stond een groepje jongens van een jaar of zestien. Ze hadden niet veel woorden nodig. Een van hen trok het portier open, de anderen sprongen op de achterbank. Toen scheurden ze weg, de straat uit, de hoek om. Weg.
Ik keek achterom. In de snackbar plaatste de vrouw net haar bestelling. Zometeen zou ze naar buiten komen en haar leven volkomen anders aantreffen. Het was vreemd dat ik al wist wat haar was overkomen, terwijl zij nog geen idee had. Ik besloot het nog even zo te laten.
