;-)

‘Dit jaar ben je eindelijk weer eens jarig hè.’ Zeker drie mensen hebben dit de afgelopen weken tegen me gezegd. Ik ben op 28 februari jarig, maar er zijn altijd mensen die denken dat het 29 februari is. Misschien vinden ze dat romantischer.
Als ik op 29 februari was geboren was ik vandaag 13 geworden. Ik zou nog steeds bij mijn ouders wonen, terwijl mijn broer en zus allang het huis uit waren en een gezin van zichzelf hadden. Net als mijn vrienden. Het is zelfs de vraag of ik nog wel vrienden had, want vroeg of laat zou iedereen me ontgroeien. Zij zouden praten over hun relatie en de kinderen en ik zou nog steeds verliefd zijn op popsterren. Zij zouden huizen kopen, ik zou hooguit andere posters op mijn kamer hangen. Zij zouden het hebben over de invloed van de crisis op hun carrière en ik zou voor het vierde keer meedoen aan de Cito-toets, waar ik dit jaar dus echt wel vet hoog in zou gaan scoren.
Jaar in jaar uit leerde ik dezelfde stof op school, alleen mijn klasgenoten wisselden. Ik liep jarenlang in dezelfde kleren, want groeide nooit ergens uit. Kreeg zelden nieuwe spullen, hoorde nooit eens iets nieuws. Het leven zou iets zijn dat vooral door anderen werd geleefd. Intussen zat ik in de wachtkamer te wachten tot het mijn beurt was, bladerend door telkens hetzelfde tijdschrift.

Terwijl ik dit tik, komt er een mailtje binnen: Gefeliciteerd, hè ;-)
Vooral die ;-) verontrust me.