Het was 9 februari 1991 en het vroor al weken. Om twaalf uur ’s middags zou bekend worden gemaakt of de Elfstedentocht zou worden gereden. Mijn opa, een Fries, een fanatiek schaatser bovendien, was al de hele ochtend zenuwachtig. Hij had de Elfstedentocht van 1963 nog meegemaakt, en nu zou hij het misschien weer meemaken. Hij kon niet stil blijven zitten. Mijn oma werd er iebel van. ‘Ga in godsnaam iets doen,’ zei ze. ‘Ga de oprit maar schoonvegen.’
Mijn opa trok zijn jas aan, zette zijn hoedje op en pakte de bezem uit de schuur. Hij veegde de sneeuw voor de deur weg en toen die op de oprit. Hij was heel lang bezig. Toen hij weer binnenkwam schonk mijn oma hem een kop koffie in en gaf hem een stuk kruidkoek. Mijn opa ging op de bank zitten, hij at de koek op, dronk zijn kopje leeg en sloeg met zijn hoofd achterover.
Dood.
De Elfstedentocht werd niet gereden dat jaar.
