De barman hoorde alles. Elke keer als hij iets bij ons tafeltje kwam afleveren of ophalen viel er net zo’n zin. Zo’n zin waar je anders even mee wacht, omdat niet iedereen hem hoeft te horen. Maar wij wachtten niet, wij praatten gewoon door. Vrij hard ook, volgens mij. Hoge vrouwenstemmen.
We waren naar een voorstelling met waargebeurde verhalen geweest, er zaten mooie verhalen bij, heftige verhalen, grappige verhalen en één ongeloofwaardig verhaal, maar de beste waargebeurde verhalen werden na afloop verteld. En de barman viel met zijn neus in de boter. Binnen het bestek van één bord saté met friet en een koffie verkeerd leerde hij dingen over ons die zelfs goede vrienden niet van ons wisten. Maar hij gaf geen krimp. Hij zette glimlachend de borden voor ons op tafel, en haalde glimlachend de lege glazen op. En toen we vertrokken wenste hij ons nog een fijne avond. Nu lachte hij er breed bij.
