De pont is net vertrokken als we aankomen. Geeft niet, het is een mooie ochtend, het water schittert, er staat een bankje.
Zuchtend ploft de vrouw naast ons. Een wolk geparfumeerde poeder. 'Jullie gaan ook naar de curiosamarkt, zeker?' Ze wacht niet op antwoord, knikt.
We sluiten onze ogen weer, de zon verwarmt onze wangen.
'Ik vind het echt niet nodig,' zegt de vrouw.
We kijken haar aan.
'Die mensen in die tentjes. Op het Damrak. Ik vind het zo'n onzin. En hoe kan het dat zij daar elke dag kunnen zitten? Moeten ze niet werken? Ik moet gewoon werken, hoor. Bovendien, waar hebben ze het nou over? Armoede? Er is toch helemaal geen armoede hier. Bij ons in Wassenaar hadden we een soepkeuken georganiseerd. Eén euro voor een kop soep. Nee hoor, vonden ze te veel. Hoefden ze niet. Maar wel zes euro betalen voor een pakje sigaretten. Als je dat kan betalen ben je toch niet arm? Dan kies je er toch zelf voor? O, daar is de pont.' Ze veert op. 'Jullie ook een fijne dag!'
En weg is ze weer.
