Toen ik negen was kreeg ik een barbiehuis van mijn opa. Hij had het zelf gemaakt en was er wel een jaar mee bezig geweest. Er zat een open haard in, een Frans balkonnetje en een zonnescherm dat je uit kon rollen. Het was zo mooi dat ik er zelf in had willen wonen.
Toen ik twaalf was hing mijn moeder een briefje op bij de C1000 waarop stond: Te koop aangeboden: poppenhuis. Er belde een vrouw. Ze kwam langs om mijn barbiehuis te bekijken en nam het mee. Vijfentwintig gulden betaalde ze ervoor. Dat geld hield mijn moeder zelf. Ik had immers afstand gedaan van het barbiehuis. Een paar weken daarvoor had ik het bij de oude troep in de garage gezet. Ik had vernomen dat de meisjes in mijn klas allang niet meer met barbies speelden. Zo ging dat met groter worden. Iemand besloot dat het er tijd voor was, en dan volgde je, ook al begreep je niet altijd waarom.
