Uit: Liefde is een afspraak
(Eén muizenanekdote teveel.)
Toen ze hier net woonden waren de enige muizen die Fee zag de dode exemplaren die de poes mee naar binnen nam. Maar toen de poes ouder werd en liever voor de kachel bleef liggen, kwamen ze uit eigen beweging binnen, tientallen, honderden muizen. Ze strooiden keutels over het aanrecht en in de keukenkastjes, ze vraten gaten in papier en karton. En de poes zag het niet of wilde het niet meer zien. Ze had op de keukenvloer uit haar bakje zitten eten toen er opeens een muis was opgedoken. Onverschrokken liep hij op het voerbakje af. De poes verstarde, de muis bleef stilstaan. Er was herkenning, dat kon niet anders. Toen draaide de poes zich om en sloop de keuken uit.
Melle had het allemaal zien gebeuren. Dat kan zo niet langer, vond hij. Hij kocht nog die zelfde dag een diervriendelijke muizenval, een ding van hout en gaas met een ingewikkeld gangenstelsel waar, volgens de man van de ijzerwarenwinkel, een muis gemakkelijk inkroop, maar nooit meer uitkwam.
Het duurde ruim een maand voordat de eerste muis zich erin liet opsluiten. De broodkruimels droogden uit en de kaaskorstjes raakten beschimmeld. Toen kwam Fee op een ochtend beneden en ontdekte de poes blazend en grommend bij de val. In het labyrint van gaas zat een trillend muisje.
‘Er zit een muis in de val,’ zei ze, toen Melle wakker werd.
Melle wreef de slaap uit zijn ogen en zei dat ze een grapje maakte. Toen ze hem bezwoer dat het niet zo was, was hij uit bed gekomen. Hij had de poes verjaagd, een oude handdoek over de muizenval gedrapeerd en was met de val naar buiten gelopen, richting de appelboomgaard. Daar had hij de muis vrijgelaten. Na die dag was er nooit meer een muis in de val gekropen. In de keuken zaten ze nog steeds.
