Ik dacht dat ik er gisteren nog was, maar in werkelijkheid zaten er vier dagen tussen mijn boekpresentatie en de literaire avond die ik bezocht. Het was op dezelfde plek met deels dezelfde mensen, het draaide alleen niet meer om mij. Daar begin ik al langzaam aan te wennen, dat niet alles om mij draait.
Ik zat in het publiek – weliswaar pal vooraan – en luisterde naar zes schrijvers die voorlazen over gekte en waanzin. Een dichter vertelde over mensen die denken dat ze van glas zijn, die net zo breekbaar zijn. Glaswaan, noemde hij het. Thuis wilde ik het googlen, maar tikte per ongeluk galswaan en daarna galaswaan. Google gaf als optie: galstenen verwijderen.
Daarna las de dichter een gedicht voor dat ‘De zusjes Groen’ heette. ‘Als niets meer helpt mag hij naar bed/ met de gestoorde zusjes Groen.’
Welja, dacht ik, dat kan er ook nog wel bij.
Tot slot kwam er iemand die ons een test liet doen waaruit zou blijken of we een psychopaat waren of niet.
Ik haakte al bij de derde vraag af.
