Het gouden ei van Tim Krabbé, dat is de eerste die me te binnen schiet. Een roman waarvan het verhaal is gebaseerd op een krantenbericht. Maar er zijn er natuurlijk veel meer.
Mijn verhaal, het verhaal van Liefde is een afspraak, is gebaseerd op een tijdschriftartikel dat ik een paar jaar terug las. Het maakte deel uit van een serie persoonlijke verhalen, anoniem verteld in een vrouwenblad. Een vrouw vertelde hoe ze haar vriend met opzet een voedselvergiftiging had bezorgd om hem liefdevol te kunnen verzorgen. Toen ze merkte hoeveel positieve aandacht ze daardoor kreeg, besloot ze ermee door te gaan. Wekenlang vergiftigde ze hem, met maar één doel, te schitteren in haar rol van toegewijde partner. Haar vriend – inmiddels weer beter – wist nog steeds van niks, schreef ze, maar ze dacht eraan om het hem binnenkort maar eens te vertellen. Ze had het idee dat hij het wel zou begrijpen.
Dit was het punt waarop ik de pagina tussen duim en wijsvinger nam en uit het tijdschrift scheurde. Ik stopte hem in een mapje of een laatje en ging door met dat wat ik aan het doen was. Maar het verhaal liet me niet meer los. Je omgeving weten te overtuigen van je onschuld is één ding, maar jezelf daar ook van overtuigen... wat gebeurt er in je hoofd voordat je zover bent? Het hield me zo bezig dat ik het uiteindelijk besloot te gebruiken als uitgangspunt voor een roman.
Dat was vier jaar geleden. Vandaag ligt het boek in de winkel. Het artikel heb ik nooit meer teruggevonden. Ik heb vrienden en kennissen gevraagd of ze het toevallig ook hadden gelezen; bij redacteuren van vrouwenbladen geïnformeerd of het soms in hun blad had gestaan, maar niemand kwam het bekend voor. Zo gaat dat soms met verhalen, de feiten raken op de achtergrond, ze worden fictie. Tot je niet meer weet wat echt was en wat niet. Misschien was er nooit een artikel. Misschien heb ik dat ook verzonnen. Doet dat er nog toe?
