Vroeger, toen ik klein was, maar ook weer niet zo klein om niet serieus te worden genomen, vroeg ik altijd hetzelfde voor sinterklaas, kerst en mijn verjaardag: een racefiets, kunstsschaatsen en Laura Ashley-behang. Elk jaar opnieuw. Als ik die drie dingen heb, heb ik alles wat ik wil, dacht ik, dan ben ik gelukkig.
Met sinterklaas en kerst knipte ik plaatjes van racefietsen, kunstschaatsen en Laura Ashley-behang uit cadeaufolders en plakte die in een blocnootje dat dienstdeed als verlanglijstje. Met mijn verjaardag gaf ik mijn wensen gewoon mondeling door.
Niet dat het iets uitmaakte, ik kreeg toch nooit wat ik vroeg. Een racefiets was te duur, Laura Ashley-behang ‘niet nodig’ en kunstschaatsen, daar haalden mijn ouders, zelf fanatieke schaatsers, hun neus voor op. Uiteindelijk kocht ik zelf een rol Laura Ashley-behang van mijn zakgeld, waarna ik niet alleen ontdekte dat één rol te weinig was om mijn hele kamer mee te behangen, maar ook dat je behang niet met velpon op de muur moet plakken.
Op mijn zevenentwintigste verjaardag kreeg ik eindelijk een racefiets, van een vriendje, en in de berging liggen een stel kunstschaatsen die ik blijkbaar ook een keer in de wacht heb gesleept.
Twee dagen geleden was ik jarig. ‘Heb je nog wensen?’ vroeg een vriendin.
'Ja,' zei ik, ‘meer werk, een fatsoenlijk huis en een leuke verkering.’
Want je moet stug volhouden, weet ik inmiddels, en nooit een verlanglijstje weggooien.
