‘Ik zag de hele tijd jou,’ zegt de vriend. ‘Dan dacht ik, daar loopt Marieke.'
‘Ja,’ zegt de andere vriend, ‘dat had ik ook.’
‘Maar dat mag helemaal niet,’ zeg ik, ‘je mag mij er niet in zien. Ik zie jullie ook niet in jullie boeken.’
‘Toch was het zo,’ zegt de eerste vriend weer, ‘dan dacht ik: waarom gaat Marieke niet gewoon neuken met Melle?’
‘Melle wil Marieke niet meer, hè,’ zegt de andere vriend.
‘Fee,’ zeg ik, ‘ze heet Fee.’
Er komt een man bij ons staan, een acteur uit een reclamespotje, volgens iemand. Ik neem een slok van mijn lauw geworden cola.
‘Misschien is het gewoon niet helemaal je boek,’ zeg ik, en ik probeer normaal klinken. ‘Dat kan, het is natuurlijk ook een kwestie van smaak.’
‘Hm ja, dat kan,' zegt de ene vriend nadenkend. En dan: 'Het is eigenlijk een thriller.'
‘Wat is een thriller?’ vraagt de acteur uit het reclamespotje.
‘Niks,’ zeg ik, ‘niks is een thriller. Niet mijn boek. Dat is hooguit een spannend boek. Het is trouwens nog niet eens een boek, want het is nog niet uit.’
De acteur haalt een zakje Fisherman's Friend uit zijn broekzak, pakt er eentje uit, steekt hem in zijn mond.
‘Sterk spul,’ zegt een van mijn vrienden. Niemand lacht.
‘Die rol is net aan me voorbijgegaan,’ zegt de acteur.
We knikken. Dan zeg ik: ‘Nou ja, het is misschien ook wel een beetje vrouwenboek.’
Vrouwenboek. Dat ik mijn eigen boek ooit nog eens zo zou noemen. Vrouwenpraat, vrouwenkwaaltjes, vrouwenboek.
'Ja, misschien,' zeggen mijn vrienden allebei.
De acteur bergt zijn Fisherman's Friends weer op. Ik zet mijn blikje cola neer. Zeg dat ik naar huis ga.
Ik ben ontmaskerd, denk ik als ik mijn fietsslot losmaak. En dat blijf ik denken als ik zwoegend door de storm naar huis fiets, met betraande wangen van de wind en rode wangen van schaamte.
