Shock and awe

Het gonsde. Vanacht gaat het beginnen, hadden ze gezegd. Het dreigde al weken, maar nu zou het er echt van komen. Het was 17 januari 1991, 17 dagen eerder waren we verliefd geworden. We zouden zeven jaar bij elkaar blijven, maar daar hadden we toen nog geen vermoeden van. Die nacht zaten we op de bank voor de tv, die stond afgestemd op CNN. We keken naar vage, groene beelden vanuit Irak, naar Bernard Shaw, van wie we nog nooit hadden gehoord, maar die in de weken daarna een bekend gezicht zou worden. Net als Peter Arnett en Conny Mus. Ze stonden op daken van hotels terwijl achter hen de hemel oplichtte. Ze schreeuwden dat ze nu echt naar binnen moesten, maar bleven toch nog even staan. Ze droegen gasmaskers op hun hoofd, maar bevestigden zelden het mondstuk. En wij zaten op de bank, dicht tegen elkaar aan. We waren getuige van een belangrijk moment in de geschiedenis, maar keken ernaar alsof het een spannende film was. Een piloot van een bommenwerper werd voor de camera gevraagd wat er door hem heen ging toen hij zijn bommen liet vallen. Hij zei: 'It was very real.'