Op weg naar het stembureau was ik er nog steeds niet uit. Koos ik voor mezelf of koos ik voor de groep? Het was zaak om strategisch te stemmen. We zaten nu nog in de race om de eindsprint, maar voordat je het wist zat je in de gevarenzone, of erger nog: op verliezerseiland. Had ik nu maar een neutraliserende stem. Maar dan had ik toch echt meer proeven moeten winnen. Team A lag op kop, maar het andere team, dat de vorige dag meteen een lift had gekregen, begon ze nu langzaam in te halen. Terwijl ik toch echt had verwacht dat ze er bij de eerste nominatieronde uit zouden vliegen.
Wist ik maar op wie de anderen gingen stemmen. Maar geen complotten, hadden we afgesproken. Bovendien: wie kon je nog vertrouwen op dit punt? We hadden de samensmelting allang achter ons gelaten, iedereen ging nu voor een plaats in de finale.
Aarzelend stak ik het papier in de urne, waarna ik de eilandraad verliet. De finale was vanavond pas, in de studio. Maar dan was ik allang weer thuis, bij mijn familie en vrienden.
