Op de lagere school in Amstelveen werd vroeger elk jaar een verkiezing gehouden voor de mooiste voorjaarsbloem. Weken eerder hadden alle leerlingen van de laagste klassen een bloembol mee naar huis gekregen. Er waren drie soorten en je mocht kiezen welke je wilde. Ik koos altijd een hyacint, net als de meeste kinderen trouwens. Het was ook altijd een hyacint die de prijs voor de mooiste voorjaarsbloem won, wat ik volkomen logisch vond. Ik begreep niet dat er kinderen waren die voor zo’n stomme gele narcis kozen, of voor zo’n slordig bosje krokussen. Dat waren dan ook meestal kinderen die niet goed mee konden komen in de klas. Nee, dan de hyacint, dat was pas een echte bloem. Roze of paars, hysterisch van vorm en ruikend naar toiletverfrisser, zoals een echte bloem hoorde te doen.
Het was de bedoeling dat je je bol thuis verzorgde, waarna je hem op een afgesproken dag en tijdstip mee naar school nam voor de verkiezing van de mooiste bloem van de school. Dat verzorgen kwam eigenlijk vooral neer op je bol in de vensterbank zetten en wachten tot er een bloem uitkwam, veel meer kon je niet doen. Gespannen wachtte ik op de dag dat we onze bloem mee naar school moesten nemen.
Op een ochtend liep ik naar school, en zag opeens overal kinderen met hyacinten, krokussen en narcissen lopen. Die zijn misschien van een andere school, dacht ik nog, want ik had niks gehoord over bloembolterugkomdag. Maar het waren kinderen van mijn school, en het was wel degelijk de dag waarop we geacht werden onze bloemen mee naar school te nemen. Het zweet brak me uit. Ik had mijn bloem niet bij me, en als ik nu terugging naar huis zou ik te laat op school komen. Ik was toen al net zo'n akelige perfectionist als nu, en alleen al het idee van te laat komen of een taak niet naar behoren maken, vervulde me van afschuw. Met tranen in mijn ogen holde ik terug naar huis om mijn hyacint op te halen. Ik voelde me een sukkel, een mislukkeling - een dom kind. Het liefst was ik met hyacint en al naar mijn kamer gehold, had ik me verstopt onder de dekens en was ik nooit meer naar school gegaan, zo schaamde ik me. Maar ik ging terug, sloop de klas binnen en zette mijn hyacint naast de andere bloemen.
Er zaten prachtige bloemen bij, maar ook heel zielige, en een enkele bol was helemaal niet uitgekomen. Net als het jaar daarvoor was de winnende bloem een hyacint, en net als het jaar daarvoor was het niet die van mij.
