Kijk, schrijvers werken doorgaans alleen, in grote eenzaamheid. We zijn onze eigen werkgever en ons eigen materiaal. We hebben geen vakbond, geen bedrijfsuitjes en geen kantine waar we samen lunchen. We werken op zolderkamertjes, aan keukentafels, of op goedkope eenpersoonskantoortjes. Facebook is onze koffieautomaat. Soms komen we elkaar in het echt tegen, op boekpresentaties of literaire avonden, maar wie we wanneer tegenkomen is altijd afhankelijk van toeval. Soms kennen we alleen elkaars namen, en de titels van elkaars boeken. Toch is er altijd sprake van herkenning, van verbondenheid. We zijn allemaal bekend met het eenzame gevecht, met het geploeter, de frustratie als de woorden niet willen komen, en de euforie als ze dat wel doen. We kennen allemaal de schaamte en de kwetsbaarheid als je met je werk naar buiten treedt. En we zijn allemaal bang voor slechte recensies. Elke schrijver die zegt dat hij daar geen last van heeft liegt. Of heeft nog nooit echt geschreven.
Een paar jaar geleden kwam een van ons op het lumineuze idee om een maandelijkse schrijversborrel te gaan houden. Zodat we elkaar konden leren kennen. Ik kende niemand toen ik er voor het eerst heen ging. Nu ken ik niet alleen hun namen en de titels van hun boeken, maar ook de namen van hun partners, hun kinderen en hun huisdieren. Om maar een paar dingen te noemen.
Vanavond komen we weer samen, en ben je een van ons, maar hebben we elkaar nog nooit ontmoet, wees dan vooral welkom.
