zondag 16 april 2023

Oversized

Het was mooi weer, ik trok mijn jas aan, mijn gympen en liep de straat uit, voor een wandeling langs de Amstel. Drie blonde jongetjes kwamen me tegemoet lopen. Een van hen droeg een zelfgemaakte auto van karton. Het waren keurige jongens, dit is een keurige buurt. Ik keek naar de kartonnen auto. Hij was rood geschilderd en had zwarte wielen. Toen zag ik dat de jongens naar mij keken. Alle drie. Ze waren vlakbij toen de grootste, die ik een jaar of tien, elf schatte, zei: Wat een mooie jas, mevrouw.
Dank je wel, zei ik, een beetje verrast.
Ja, zei een van de kleinere, hij past precies goed.
Op dat moment wist ik dat ze me in de maling namen. Ik wilde me omdraaien en ze naroepen: dat heet oversized. Het is in de mode. Maar ik wist niet hoe ik dat kon zeggen zonder kinderachtig te klinken.
 
Ik liep door, maar merkte dat ik een beetje van mijn stuk was. Onopvallend bekeek ik mezelf in het spiegelende glas van een pand dat ik passeerde. Ik liep de brug over, koos het knuppelpad en de hele tijd dacht ik aan de jongens en aan wat ze hadden gezegd. Tegen mij, een volwassene. Kutkinderen, zei ik zachtjes in mezelf. Ik haalde diep adem en probeerde te genieten van de zon op mijn gezicht en de vogeltjes die floten. Maar helemaal loslaten kon ik het niet.

Toen ik de straat weer in liep voelde ik de spanning in mijn lichaam toenemen. Niet veel, maar genoeg om het te merken. Ik speurde naar drie blonde jongens met een kartonnen auto. Ik wist al wat ik zou gaan zeggen. Ik zou zeggen: Mooie auto. Knap gemaakt. Voor een driejarige.
Maar waar ik ook keek, ik zag ze nergens meer.