‘Ben je niet boos op mensen die ontkennen dat de ic’s vol liggen?’ vroeg gisteravond een vriend aan de telefoon.
‘Ja, natuurlijk,’ zei ik, ‘woedend.’
Dat was eerst niet zo, eerst bekeek ik ze met een mix van medelijden en meewarigheid, de wappies en de bagatelliseerders. Dag in dag uit zie ik ze voorbijtrekken, met hun krankzinnige argumenten en hun smalende gelijk, verwijzend naar YouTubevideo’s zoals christenen verwijzen naar de Bijbel. Ook mijn vriendenkring was het binnengesijpeld. ‘Je zou ook eens andere waarheden moeten toelaten,’ zei iemand van de zomer tegen me. Ik zei niks. Hooguit: let’s agree to disagree.
Maar op een dag werd het persoonlijk. Die dag was 15 december. Het was de dag waarop ik hoorde dat er voorlopig niet meer werd geopereerd.
Dat ík voorlopig niet werd geopereerd.
In mijn lichaam zitten veranderende cellen. Ze gaan van goed naar kwaad. Dat is geen kwestie van dagen of weken (denk ik), maar wat er op langere termijn gebeurt valt niet goed te voorspellen. Onder andere omstandigheden was ik allang geopereerd en stond ik nu al veilig aan de overkant. Maar nu niet. De tweede golf heeft alles weggeslagen.
Onder andere omstandigheden zou ik dit misschien voor me hebben gehouden. Maar het persoonlijke is politiek geworden. Ik heb gezwegen als wappies en bagatelliseerders losgingen, ik ging discussies uit de weg. Nu zeg ik: donder op met je andere waarheden, stinkende bloemenkinderen, zak in de stront van je zogenaamde vrijheidsstrijd. Jouw vrijheid is een ander zijn hel, jouw kritisch nadenken is niets meer dan navelstaarderij, en je spelfouten spreken boekdelen.
Vanmorgen werd ik gebeld door het ziekenhuis. Het was de planner van de OK. ‘Ik kan u inplannen.’ Ze klonk een beetje buiten adem. ‘We weten natuurlijk niet wat er de komende weken gaat gebeuren, dus er is altijd een kans dat het niet doorgaat.’ Ook kon ik niet in mijn eigen ziekenhuis terecht en zou ik het tijdstip pas de dag van tevoren horen.
Ik luisterde, knikte, stelde vragen, huilde geruisloos en krabbelde de details op de print van een verhaal die voor me lag.
Een ziekenhuisopname in deze tijd is natuurlijk niet ideaal. Maar dat is kanker ook niet. Het zou beter zijn als ik al gevaccineerd was, maar dat zit er nu niet in, en hopen dat er een weigerende zorgmedewerker opstaat die zijn vaccinatieplek aan mij af wil staan heeft ook weinig zin.
De wappies onder mijn Facebookvrienden heb ik verwijderd. Het waren er niet eens zo heel veel, ze waren vooral luidruchtig. Medelijden heb ik niet meer met ze. Ze zijn niet onschuldig, ze zijn kwaadaardig. Als je nu nog niet beter weet, wil je het niet weten. Ook wappies hebben een verantwoordelijkheid, net als iedereen.
