Ik moest 69 pakketjes met boeken rondbrengen en bedacht dat dit waarschijnlijk beter zou gaan op een goede fiets dan op mijn kraak- en hijgfiets. Ik was al een jaar van plan een andere fiets te kopen, dus dit was een goed moment om over te stappen.
Op Marktplaats legde ik een lijst aan van favorieten. Het was de eerste keer sinds ik was opgelicht dat ik weer overwoog een dure aanschaf te doen via Marktplaats en ik merkte dat ik gespannen was.
Nadat ik een stuk of zeven fietsen aan mijn favorietenlijst had toegevoegd nam ik contact op met een van de verkopers. Waar staat de fiets en zijn de banden nog goed? schreef ik. Ik heb niet echt verstand van fietsen, ik weet alleen dat nieuwe banden duur zijn.
Moes, de verkoper schreef terug: oost zijn nog redelijk gaat wel mee versnelling werkt nog is goeie fiets.
En daarna: ok anders heb ik er nog wel een ik verkoop twee.
In gedachten noteerde ik een kruisje achter banden.
Hoe oud is hij? schreef ik.
Een paar jaar, schreef Moes terug, wat ik geen antwoord vond, maar ik had meer vragen en besloot die eerst te stellen. Soms was Moes een paar minuten stil. Net als ‘Romy’ die me een half jaar eerder niet bestaande U2-kaarten had verkocht. Alsof er even overleg moest worden gepleegd.
Ik controleerde of het telefoonnummer van Moes hetzelfde was als dat van ‘Romy’. Ik merkte dat een deel van me wilde dat het hetzelfde was. Maar dat was het niet.
Ik vroeg of ik kon komen kijken naar de fiets. Dat kon. We maakten een afspraak en ik gaf hem mijn telefoonnummer. Ik had het adres nog niet gehad. Ik vroeg er nogmaals om. Moes zei dat de fiets niet bij hem thuis stond, maar bij metrostation Wibautstraat.
Ik zag het metrostation voor me, niet in de huidige staat, maar in de staat waarin het in de jaren tachtig verkeerde, met junkies en dealers die als vliegen rond de ingangen hingen.
Luister naar je gut feeling, zei ik tegen mezelf. Ik luisterde, maar wist niet goed wat gut feeling en wat angst was.
Ik vroeg aan Moes of hij een aankoopbewijs had van de fiets. Nee, dat had hij al jaren niet meer.
Ik logde uit.
Gaat het nog door, vroeg Moes twee uur later. Ik dacht aan het U2-concert waar ik niet naartoe had gekund, aan de toon van de politieagent, en aan de rechtsbijstandverzekeringsagent die had gezegd dat het bedrag voor een rechtszaak nét te laag was. Ik dacht aan de machteloosheid die ik had gevoeld – die ik nog steeds voelde en zei tegen Moes: Ik wil hem alleen als je er een aankoopbewijs bij hebt.
Moes schreef: hey die heb ik niet heb vis ook zelf van marktplaats gehaald.
Ik schreef hem dat ik van de aankoop afzag. Twee minuten later ging mijn telefoon. Een privénummer. Ik drukte hem weg. Meteen daarop ging mijn telefoon opnieuw. Weer een privénummer. Er kwam een nieuw bericht via Marktplaats binnen: het is echt goeie fiets.
Ik begon te zweten, liep naar het raam en trok de gordijnen dicht. Er kwam nog een bericht binnen. Ik wilde het niet lezen. Ik verwachtte zinnen in caps lock. Ik zette mijn PC uit. Toen zette ik hem weer aan en typte: bedankt, ik heb geen interesse meer.
Moes antwoordde onmiddellijk en met slechts twee letters:
ok.
Daarna bleef het stil. Ik wist opeens zeker dat ik het verkeerd had ingeschat. Mijn gut feeling had me bedrogen. Mijn gut feeling was helemaal geen gut feeling, maar een echo van iets dat ik een halfjaar geleden had gevoeld en toen keihard had genegeerd. Daar was Moes de dupe van geworden. Ik dacht eraan om hem terug te bellen, om de hele zaak uit te leggen.
Vis inplaats van fiets. Mijn maag kneep samen. Hij woonde natuurlijk in het azc, dáárom wilde hij op straat afspreken.
Aan het eind van de avond keek ik weer op Marktplaats. Al mijn favorieten waren inmiddels opgehaald. Alleen Moes’ fiets stond er nog, moederziel alleen.
Meer van dit? Bestel dan De Frietsteeg en andere stukken.
