Mijn anonieme OV-chipkaart was verlopen. Op de kaart stond nog geld, hoeveel dat wist ik niet, maar er moest nog wat opstaan, want zonder geld op die kaart kun je niet reizen, en er moet altijd meer opstaan dan de prijs van een tramrit, had ik begrepen.
Die anonieme OV-chipkaart, dat lullige stukje plastic, waarvan de randjes al jaren bladderen, had me destijds € 7,50 gekost. Zeven euro vijftig. Mijn portemonnee zit vol vergelijkbaar plastic dat ik gratis heb gekregen van bedrijven. Maar bij het OV-bedrijf moest ervoor worden betaald. Ik was het al bijna weer vergeten, maar begon me er nu weer over op te winden.
Die €7,50 zou ik nooit meer terugkrijgen, maar het geld dat nog op mijn kaart stond eiste ik terug. Ik deed mijn kaart in een envelop en plakte er een postzegel op. Want om mijn eigen geld terug te krijgen, moest ik wel betalen. Een antwoordnummer in het leven roepen was blijkbaar teveel service aan de klant - ik begon steeds kwaaier te worden. Al stond er nog maar één euro op die kaart, dan wilde ik die tot de laatste cent terug.
Na een week ontving ik een brief van het OV-bedrijf. Ik scheurde de envelop open en las: Geachte reiziger, op uw kaart stond een negatief saldo van € 0,10. Gelieve dit bedrag zo spoedig mogelijk over te maken.
