‘Weet jij al wat je met je vijftigste verjaardag gaat doen?’ mailt een vriendin, die een week na mij jarig is. ‘Misschien kunnen we samen een weekje weg.’
Twee keer zijn we samen op vakantie geweest, een keer naar Turkije en een keer naar Griekenland. Van de Griekenlandvakantie herinner ik me alleen dat we ’s avonds in bed de Dik voor Mekaar Show nadeden. Met meneer de Groot en Harry Nak. ‘Nou... ont-zet-tend?’ We moesten zo hard lachen dat ik dacht dat ik erin bleef.
Op de Turkijevakantie kregen we een gierende ruzie. Het was in Troje, waarover het ging weet ik niet meer.
‘Waar zou je heen willen dan?’ schrijf ik.
‘Gewoon, ergens aan zee. Misschien een waddeneiland.’
Ik kijk in mijn agenda.
‘Ik moet lesgeven op de dag na mijn verjaardag,’ mail ik terug, ‘en op de dag na jouw verjaardag, en ook nog een dag ertussenin.’
Ik verstuur de mail en denk aan waar ik het liefst zou zijn op mijn verjaardag. Woestijn. De grote stille zandzee. Weer sla ik mijn agenda open. Ik ken iemand die woestijntrips organiseert in de Westelijke Sahara. Misschien kan ik er twee dagen tussenuit, anderhalf.
Alleen is de woestijn nu het terrein van IS en heeft het ministerie van buitenlandse zaken het als onveilig gebied gemarkeerd. Extra waarschuwingen worden daarnaast uitgegeven aan alleenreizende vrouwen.
Ik denk aan mijn kop in het zand steken.
‘Waarom zou je het vieren?’ zegt een vriend die tien dagen voor mij vijftig zal worden. ‘Het is iets wat het leven met je doet, je hebt er zelf niks over te zeggen.’
En als ik niet reageer: ‘Je kunt ook op Facebook je geboortedatum veranderen in een datum die al is geweest.’
Ik sluit mijn ogen. Kom, kom, lokroept de woestijn. Ik google prijzen. Geld dat ik niet heb. Op de pagina met reisadvies voor mijn favoriete woestijnland lees ik: ‘Vrouwen kunnen daarnaast het slachtoffer worden van “Bezness” (liefdesfraude).’
Ook dat klinkt heel aantrekkelijk voor een bijna-vijftigjarige.
