De interviewer is bezig met het inpakken van zijn spullen. Nog nagloeiend van het krankzinnig persoonlijke verhaal dat ik net heb verteld, giet ik de koud geworden koffie in de gootsteen.
‘Weet je aan wiens boek jouw verhaal me doet denken?’ vraagt de interviewer, terwijl hij een snoer oprolt. Hij noemt een naam.
Ik kijk op. ‘Dat is mijn beste vriendin.’
‘O ja?’ zegt hij verbaasd. ‘Ik moest trouwens ook denken aan dat boek van, kom, hoe heet ze?’
Ik noem een naam - die misschien?
‘Ja, die! Ken je die ook?’
Ik knik.
De interviewer kijkt me bedachtzaam aan. ‘Ook toevallig. Of is dat geen toeval?’
Ik schud mijn hoofd. ‘We behoren tot dezelfde club. We herkennen elkaar.’
Ik zie de afwachtende blik in zijn ogen, aarzel en zeg dan: ‘We hebben een geheime groet.’
Hij lacht.
