Na ruim drie weken is mijn Spaans nog niet veel beter, om de simpele reden dat ik het niet veel hoef te spreken. Behalve bij de supermarkt. Bij de kassa groet ik de caissière - die hier meestal een man is. Ik zeg 'Hola, buenos dias', zonder de s op het eind uit te spreken, net zoals ze hier doen, en pak mijn bankpas. Dan vraagt de caissière iets aan me, een zin waarin ik alleen het woord 'pin' herken, en dan zeg ik 'si'.
De eerste keer was een gok, nu weet ik dat dit het enige juiste antwoord is.
In het begin stelden ze nog een vraag. Dat was: wilt u een tasje. Maar sinds ik grote boodschappentassen van huis meeneem, vragen ze dat niet meer.
Jammer, want ik weet nu wat de vraag is en hoe ik hem moet beantwoorden.
Gisteren kreeg ik een nieuwe vraag. De caissière, een respectabele man van middelbare leeftijd, pakte iets dat naast zijn kassa lag en hield het voor me op. Het was een enorme, bleekroze worst.
Ik keek ernaar, terwijl de man me een vraag stelde. Een ernstige vraag. Ik had alleen geen idee wat.
'No,' antwoordde ik, zo neutraal mogelijk. De caissière legde de worst weg en begon mijn boodschappen aan te slaan.
