Langzaam wordt duidelijk wat herinneringen gaan worden. (En niet wat niet. Waar ik niet meer aan denk, daar denk ik niet meer aan.) De laatste week. We rijden over verlaten wegen, door de bergen tussen Portugal en Spanje. Diep onder ons kronkelt een rivier, op de autostereo de cd van haar jongste dochter, die sinds kort in Nederland woont. En ik weet dat ik voor de bijl ben gegaan, als ik bij het songfestivalliedje van Anouk denk: zet eens harder?
Achter ons kleurt de hemel oranje, voor ons hangt een dikke vette volle maan.
‘Wat betekent saudade ook alweer?’ vraag ik.
‘Pijn,’ zegt zij en schakelt. Ze zegt nog net niet: dat is een gerecht met stoofvlees. Zij woont hier, zij heeft niet wat ik heb, nog maar zes dagen.
Ik zeg:
- Moeten we nog langs de Lidl?
- Hoeveel kilometer is het precies vanaf de grens?
- Is het obrigado of obrigada?
Haar antwoorden houden mijn voeten aan de grond.
‘Ik hou niet van BLØF,’ zegt ze als het volgende nummer begint, en spoelt door.
‘Nee,’ zeg ik, net iets te hard. Jezus, heb ik het nu ook al bij BLØF?
Ik kijk naar buiten, naar de donkere bergen. Boven ons zoveel sterren alsof iemand een vol blik uit zijn handen heeft laten vallen.
Ze spoelt de cd door, we vallen midden in het volgende nummer. En dan kan ik me niet meer inhouden, het gaat vanzelf. Ik zing mee, héél zachtjes, want er is echt niemand die dit mag horen.
‘Het is een nacht, die je normaal alleen in films ziet.’
