Via Facebook kreeg ik een uitnodiging voor het evenement ‘Debuteren kun je leren’. Het kwam een tikje te laat, een jaar of vijftien om precies te zijn. Maar dat was blijkbaar makkelijk over het hoofd te zien.
Diezelfde middag ontving ik een sms met de afzender ‘uw tandarts’ om me te herinneren aan mijn afspraak. Alleen was het mijn tandarts niet. Het bericht was gericht aan de heer Campschroer.
Het was niet de eerste keer dat ik een sms van de tandarts van de heer Campschroer ontving, een paar weken geleden had hij ook al ge-sms’t. Of de heer Campschroer had een heel slecht gebit, of hij vergat zijn afspraken steeds.
Ik besloot de tandarts een sms terug te sturen om hem van zijn vergissing op de hoogte te brengen. Maar het lukte niet, de sms wilde niet weg. Ik probeerde te bellen en kreeg een foutmelding. Het frustreerde me enorm. Niet omdat ik meneer Campschroer of zijn tandarts zo graag van dienst wilde zijn, maar omdat ik de confrontatie met die berichten die niet voor mij waren niet aankon.
In een essay van Knausgard las ik over zelfloosheid. Het zelfloos zijn is niemand zijn, maar het is een andere vorm van een ‘niemand’, die dicht tegen een ‘allen’ aan ligt, schrijft hij. Maar dat gaat over lezen en schrijven, niet over de dagelijkse werkelijkheid daar tussenin.
