Voor de nieuwsbrief van een organisatie waarvoor ik een workshop zou geven moest ik een paar vragen beantwoorden. De eerste drie vragen waren makkelijk. De vierde luidde: wat is je favoriete woord?
Daar moest ik lang over nadenken. Ik heb veel niet-favoriete woorden. Echter. Nochtans. Immers. Pantalon. Vagina. Maar een favoriet woord?
Ik liet de vraag even voor wat die was en ging naar het park. Op de terugweg stopten we voor koffie bij de bioscoop. In het café van de bioscoop was een fotohokje. Er stonden twee krukjes, en aan de wand hingen twee koptelefoons. We gingen zitten en wierpen een euro in het apparaat. In het donker wachtten we op de flits. Maar er begon een film. Kwijt. Een heel mooi woord. Zoals kinderen zeggen: mijn jas is kwijt. Niet ‘hij is zoek’ of ‘ik ben hem kwijt’, maar ‘hij is kwijt’. Het is alomvattend, groot zoals dingen alleen groot kunnen zijn als je klein bent.
Dat gold ook voor de film, die maar tien minuten duurde. Een lieve kleine film over eenzaamheid en vriendschap. Grote thema’s. Toen we na tien minuten het gordijntje opzij schoven, knipperend tegen het buitenlicht, zag de wereld er anders uit.
Kwijt werd mijn favoriete woord van die dag.
Kwijt draait in het fotohokje in het café van Het ketelhuis in Amsterdam.
