In het zakje Indische satésaus van de Toko zitten zwarte korrels. Er zitten ook bruine korrels in, van verschillende grootte, maar de zwarte heb ik geloof ik niet eerder gezien. Misschien zijn ze lichter dan de bruine korrels en daarom bovenop beland. Ze hebben in verhuisdozen gelegen, zijn door elkaar geschud in een verhuiswagen en daarna meerdere keren verplaatst.
Of het zijn…
Nee. Het zakje zat dichtgeplakt met plakband, geen muis die erin kon. Ik pak een droge korrel uit het zakje, ruik eraan, en leg hem op mijn tong. Hij is bros en smaakt naar niks. In elk geval niet naar poep. Ik leng het poeder aan met water, breng het aan de kook. De bruine korrels lossen langzaam op, de zwarte blijven bovenop drijven. Het zijn natuurlijk gedroogde kruiden. Zwarte peper, maanzaad, weet ik veel. Maanzaad? Ik steek een vinger in de pindasaus. Hij smaakt verrukkelijk. Ik pak een pak rijst uit de kast. Ook dat zit dichtgeplakt met plakband. Ik verwijder het plakband, open het pak, en dan het zakje dat erin zit. Een dikke laag zwarte korrels bedekt de rijst. Het is witte rijst, geen granenrijst. Ik kan geen enkel excuus bedenken.
Ik open alle aangebroken verpakkingen die uit mijn vorige huis zijn meegekomen. De suiker. Het zelfrijzend bakmeel. De pannenkoekenmix. De risottorijst. De maïzena. Grote hoeveelheden zwarte korrels.
Nadat mijn spullen in de verhuiswagen waren geladen, bleken er overal over de vloer van mijn oude huis sporen van muizenkeutels te lopen. Dikke zwarte lijnen waarmee ze hun looproutes hadden gemarkeerd. Muizen zijn volledig incontinent, zei de dame van de GGD die ik belde over de enorme aantallen muizen in mijn huis. Ook zei ze dat muizen door openingen van een paar millimeter konden. Maar dat leek me overdreven.
De satésaus borrelt. Het water loopt me in de mond. Zou je ziek worden van muizenkeutels? Ook als ze al maanden oud zijn, bros en verdroogd?
Ik zet het pannetje op het aanrecht en ga op een stoel zitten. Besluiteloos.
