Onderweg naar Crea kwam ik een ex tegen. ‘Je wordt vader, hè?’ schreeuwde ik vanaf mijn fiets, ‘goed man!’ Ik stak al slingerend mijn duim op. Hij lachte, en ik dacht: kijk ons eens goeie exen zijn.
Ik dacht ook: kijk mij eens vrolijk doen. Tjonge jonge, kijk mij eens vrolijk doen. Het voelde als verraad aan mezelf. Een half uur eerder had ik nog aan de telefoon met een vriend zitten snotteren over mijn leven.
‘Dit heb je wel vaker, toch?’ vroeg de vriend voorzichtig. ‘En dan moet je altijd ongesteld worden.’
‘Maar nu niet,’ pruilde ik. En ik vertelde dat ik die middag was wezen zwemmen, maar dat het niet had geholpen en dat ik in het badhokje bijna moest huilen. ‘Maar ik wilde niet, want dan moest ik met een huilhoofd naar buiten.’
‘Ah…’ zei hij, ‘met een druipend badpak en je voeten in een plasje. Schrijf dáár nou eens een blogje over.’
‘Neu,’ zei ik.
