Ik werd gebeld door een man met een prachtig Brits accent die informeerde naar mijn art supplies.
‘I’m sorry,’ zei ik in mijn mooiste Engels, ‘maar ik doe niet in art supplies.’
‘O.’ Hij leek even van zijn stuk gebracht. ‘Spreek ik dan niet met Marieke Groen?’ Hij sprak mijn naam uit als Mareik Krohèn.
‘Jawel,’ zei ik, ‘daar spreek je mee.’
De man was even stil. ‘Ik heb je naam en telefoonnummer gevonden via Google,’ zei hij. ‘Doe je echt geen art supplies?’
‘Nee,’ zei ik, en vroeg me af waarom eigenlijk niet.
‘Het spijt me,’ zei hij.
‘Mij ook,’ zei ik. En we hingen op.
