‘Elastiek,’ zei zij, ‘mijn lichaam is van elastiek, dat zegt mijn yogalerares. Ik zwiep alle kanten op, maar stilstaan en mijn balans houden kan ik niet.’
‘Dat heb ik ook,’ zei ik, ‘ik kan mijn benen in mijn nek leggen, maar zwik constant door mijn enkels.’
We gingen naar een film over een vrouw die langzaam gek wordt en alle vier haar kinderen vermoordt. Bij binnenkomst kwamen we een bekende tegen die zei: ‘Het is wel een depressieve film, hoor.’
‘O, dat kunnen we wel hebben,’ antwoordde ik.
We dronken thee en hadden het over somberheid en therapie en gedachten over de dood. Daarna rookten we buiten in de stromende regen een sigaret, met z'n tweeën onder een te kleine paraplu, waardoor het water in mijn nek liep. De sigaretten wilden eerst niet aan, de aansteker blokkeerde. We vroegen een vuurtje aan een jongen die in de deuropening stond. Hij had geen vuurtje. ‘Roken is slecht voor je,’ zei hij, ‘je gaat er dood aan.’
‘O ja?’ zeiden wij.
De film was gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Het verscheen in koeienletters op het scherm. Na afloop stond het er weer: vrijwel alles was waargebeurd. De zaal was vrijwel leeg en het was er stervenskoud, ook met jassen aan. Maar we kwamen lachend naar buiten.
Toen we een glas wijn dronken begon de serveerster de stoelen op de tafels te zetten. Het was half elf. ‘Jullie mogen wel blijven zitten, hoor,’ zei ze. Maar we stonden toch op, en rookten buiten bij de tramhalte klappertandend een laatste sigaret, nog steeds lachend. Niet kapot te krijgen, dat humeur van ons.
Op weg naar huis gleed ik uit en ging ik bijna plat op mijn bek.
Toen ik in het halfduister de koelkast opentrok om een stukje worst te pakken, zag ik iets liggen. Een dode muis, bloederige ingewandjes over de keukenvloer verspreid.
‘Goed zo, wat knap van je,’ zei ik tegen de poes.
Soms wil het leven even een andere kant op dan jij. Dan is het een kwestie van soepel de tegengestelde kant op zwiepen.
