Het begon met iemand van de middelbare school. Met één druk op de knop kwam ze mijn leven binnen denderen, vragen en verhalen met zich mee nemend. Daar zit ik weer, in een dikke gewatteerde jas Duitse naamvallen op te dreunen, smoesjes te verzinnen om niet te hoeven gymen, kotsend op een boot op het Ijselmeer.
Het wordt een onrustige nacht.
Een paar dagen later, duiken die andere twee op. Ze nemen me bij de hand, op sleeptouw door onze oude wijk, kijk die daar, die woont nu daar en daar en heeft een dochter van zes, en die, weet je wat die nu doet? Daarna moet ik mee naar de Vivo, waar ik op de uitkijk blijf staan, terwijl zij binnen snoep pikken.
‘s Avonds kijk ik bij haar thuis naar het songfestival, eten we Pretletters en Fuifnummers en drinken we zelfgemaakte Spoetnicks. Op haar kamerdeur zit een Blij dat ik rij-sticker waar hij ‘blij dat ik vrij’ van heeft gemaakt. O, weten jullie dat niet meer? Ik wel, het schiet me opeens weer te binnen, en dat is niet het enige.
Ik ben een magneet en de herinneringen zijn ijzerslijpsel.
En net als ik denk alles te hebben gehad komt hij op mijn deur kloppen, uitgerekend hij. Hij heeft een kaartje van me gevonden in een doos met oude post. Een kaartje uit Afrika. En ik reken uit, Afrika, dat is 23 jaar geleden.
Twee, drie maanden, langer duurde het niet tussen ons. En toen naar Afrika, waar ik twijfelde over dat kaartje – ik weet het nog precies. Want eigenlijk hoorde ik er allang overheen te zijn, hoorde ik allang verder te zijn met mijn leven. Wat stellen drie maanden nu voor?
We hebben het er niet meer over, we hebben het over nu, over wat hij nu doet, wat ik nu doe, waar hij nu woont, ik, en we behandelen zijdelings onze ‘relatiestatus’. Ik denk aan die keer dat we op een metrostation stonden te zoenen en er een man naar ons toe kwam die riep dat hij een foto van ons wilde maken, ‘een zwart-wit foto’. Want we leken op Ad Visser en Sjoukje Dijkstra. Sprekend, vond hij. En ik dacht: ik zal toch niet echt..?
Al die beelden dringen zich nu op. Facebook heeft een compilatie gemaakt van mijn leven in herinneringen. Ik vraag me af of ze daar wel eens bij stilstaan, op het Facebook-hoofdkantoor, of ze enig idee hebben wat dat met een mens doet.
Het is ingewikkeld.
