Lang geleden had ik een schoonmaakbaantje bij een bekende advocaat in Buitenveldert. Dat het een bekende advocaat was, doet er eigenlijk niet zoveel toe, behalve dan dat ik elke keer als ik hem op tv zie weer moet denken aan wat ik toen allemaal over hem te weten kwam.
Er is niks intiemers dan iemands huis schoonmaken. Je ziet kanten van mensen die niemand anders ziet. Zo ontdekte ik dat mijn advocaat ’s ochtends voordat hij naar kantoor vertrok een nummer twee produceerde en dan niet doortrok. Ik heb me vaak afgevraagd waarom hij dat deed. Het is meer iets voor kinderen om te doen. Misschien had mijn advocaat er last van dat hij zich buiten de deur altijd zo ernstig en volwassen op moest stellen en ging hij daardoor thuis overcompenseren. Dat verklaarde waarschijnlijk ook de aanwezigheid van een studentikoos aandoend stuk meetgereedschap op het nachtkastje. ‘Piemelmeter’ stond er met grote letters op. Ik kon me voorstellen hoe hij het ding ooit, bij wijze van grap, van een stel confrères had gekregen, en hoe hij met zijn geaffekteerde stem had gezegd: ‘Geestig zeg.’ Een ieder ander had het ding vervolgens achterin een kast gegooid, maar hij niet. Hij had het op het nachtkastje gelegd, naast het echtelijk bed, en op zondagavond, als de echtelijke liefde werd geconsumeerd – want dat soort dingen weet je als je op maandagochtend komt schoonmaken – werd er leuk mee gedaan.
Lang leuk bleef het trouwens niet. Het werd steeds minder leuk, in bed en in de rest van het huis. Want ook dat soort dingen weet je als je eens in de week komt schoonmaken.
