Mijn opa zat op Spaanse les bij de Volksuniversiteit. Dat zat hij al zo lang als ik wist. De opleiding duurde vier jaar. Als hij klaar was, begon hij weer opnieuw.
Elk jaar ging hij een week naar Spanje om zijn Spaans uit te proberen. Zonder mijn oma, want die kon geen Spaans, en dan was er niks aan, volgens mijn opa.
Soms praatte hij Spaans tegen mij, dan noemde hij me ‘señora’ en zei hij ‘muchos gracias’ als ik hem de krant aanreikte.
‘Toe vader, sloof je niet zo uit,’ zei mijn oma dan.
