Ralf lag half op zijn rug aan de oppervlakte van de bak. Alsof iemand lucht in zijn buikje had gepompt waardoor het hem niet lukte onder water te blijven. Florian had nergens last van en zwom nog steeds vrolijk rondjes om de waterplanten en het Playmobil-kasteel heen. Terwijl ook hij op de tocht had gestaan. Maar blijkbaar had Florian een sterker gestel dan Ralf, die nu kampte met een zieke zwemblaas, volgens de ervaringsdeskundigen op internet.
We maakten een lauwwarm bad voor hem in een pan, en even leek hij op te knappen. Als je een vinger in het water stak flapperde hij wat met zijn vinnen en soms zwom hij een heel klein stukje. Maar weldra bewogen de vinnetjes alleen nog maar door de beweging van het water, als vitrage voor een open raam. Ralf was dood.
We lieten hem liggen in de pan, waarvan het water nu was afgekoeld. Florian keek niet op of om, die vergat elke drie seconden opnieuw dat hij ooit een maatje had gehad.
'Wat doen we nu met hem?' vroegen we elkaar.
We besloten hem ritueel door te trekken. We plaatsten waxinelichtjes op het wastafeltje in de wc en staken wierook aan. Zochten een mooi muziekje uit en zetten de ghettoblaster in de gang. We lachten niet.
'Hij is toch wel echt dood?' vroeg de een, toen de ander Ralf in een schepnetje boven de wcpot hield. We hadden gehoord over complete vissenkolonies die in het riool leefden nadat ze door hun baasjes voor dood waren aangezien en zonder pardon waren doorgetrokken.
Maar Ralf was echt dood, en hoewel het maar een goudvis was, en niet eens de mooiste van de twee, was het toch een treurig moment.
'Dag Ralf,' zeiden we, waarna we hem voorzichtig in de wcpot legden. We zetten de muziek aan. Sfeervolle ambient. Dat had natuurlijk Kraftwerk moeten zijn, maar daar dachten we later pas aan. Toen drukten we de spoelknop in en vertrok Ralf naar de eeuwige dieptes.
