Toen ik op kamers ging, nam mijn opa me mee naar Verkoop. Verkoop was een winkel op het Schipholterrein, waar afgedankte KLM-spullen te koop werden aangeboden - van business class-servies tot stewardessenpakjes en gangpadtrolleys.
Op mijn studentenkamer stonden een bed, een bureau en een klerenkast. Mijn moeder had me één bord, één set bestek, een koekenpan, een gewone pan en een rasp meegegeven, de rest moest ik zelf maar aanschaffen. Dus stapte ik op een dinsdagmiddag bij mijn opa in de auto en reden we naar Schiphol. We kochten een stellingkast, blauwe handdoekjes, blauwe pannenlappen, blauwe ovenschaaltjes, blauwe soepkommen, borden, glazen en bestek met het KLM-logo erin gegraveerd, en toen waren we er wel zo’n beetje.
‘Wat ligt er eigenlijk bij je op de vloer?’ vroeg mijn opa toen.
Beige linoleum. Niet mooi, wel praktisch.
Mijn opa keek bedenkelijk. Hij was blijven staan bij een stellage met rollen tapijt ter breedte van een vliegtuiggangpad. Ik rolde er eentje uit op de vloer. Hij was blauw met zwart en turquoise. Turquoise was mijn lievelingskleur.
We zochten de schoonste stukken uit, en rekenden ze af. Er bleken precies zes rollen in de breedte van mijn kamer te passen.
En zo leefde ik de eerste jaren dat ik zelfstandig woonde in een als vliegtuigcabine vermomde studentenkamer.
