Er lag een Barbie in de berging. Een collector’s item Barbie die ik enige tijd terug had gekocht om op een moment van financiële misère op Marktplaats te kunnen zetten. Nu lag de Barbie middenin de kamer. Ta-miaut wiebelde met haar kont en dook er boven op. Nam het kopje in haar bek en schudde het heen en weer alsof het een prooi was. De keurige Barbie-coupe zag eruit als een ontplofte suikerspin. Ta-miaut hapte erin en sleepte de Barbie vervolgens achter zich aan naar de bank.
Even later ligt ze daar. De Barbie, niet de poes. De poes heeft haar aandacht inmiddels gericht op de plumeau, die meer tegenstand biedt dan Barbie. Ik pak de Barbie op. Ze glimlacht haar standvaste glimlach. Ik wil haar wegleggen, maar aarzel net te lang. Ik kijk op de klok. Bijna half zes. Nog geen sluitingstijd. En voor ik het weet sta ik buiten. En dan binnen. In de speelgoedwinkel. In een gangpad waar roze de overheersende kleur is. Ik kies drie setjes kleding uit. Rokjes, hakjes, stoere stappers. En reken af. Thuis trek ik Barbie haar verfomfaaide pakje uit, ik was de pluizenbol op haar hoofd, kam de haren en knip er een fatsoenlijke coupe in (voor zover dat mogelijk is bij roze haar). Dan pas ik alle kleding door. Het wordt de driekwartbroek met het glittertopje. `Ja,’ zeg ik, met de stem die ik normaal voor Ta-miaut reserveer, `dat staat je mooi.’
Ik geloof dat het tijd wordt dat ik weer aan het werk ga.
