Ik waande me een beetje Gerbrand, op een literair uitstapje met Jan, ware het dat we niet naar een boekwinkel in een chique duindorp vertrokken, maar naar het Mediapark in Hilversum, Studio 3 om precies te zijn.
In de studio was het, zoals vrijwel altijd in radiostudio’s, althans als ik er op bezoek ben, praktisch leeg. We ontmoetten Wim de Bie en ik wilde ter plekke door hem worden geadopteerd. We hadden het over de ontsnapte zilverrug en over de kaasvlinders die ons na afloop van het programma waren beloofd. We wachtten op een telefoontje van Jans vriendin, die elk moment kon bevallen, en hoopten dat dit nog tijdens Jans verhaal zou komen, want dat zou, zo zeiden we tegen elkaar, `heel spannende radio’ opleveren.
Maar het telefoontje bleef uit.
Ik las een verhaal voor in de categorie nee-je-mag-niet-vragen-of-het-autobiografisch-is (wat uiteraard wél gebeurde…) Jan las een verhaal voor dat minstens zo autobiografisch was – ware het niet dat het over een bokser in Rusland ging, en de schrijver van het winnende verhaal, die blijkbaar ook al bekend was met het verschijnsel De Verboden Vraag zei eerst heel stellig dat haar verhaal niet waar gebeurd was en vervolgens dat het `echt zo was gegaan.’ En daarmee vatte ze het begrip `autobiografisch’ eigelijk nog het beste samen.
We speelden Raar-op, een nieuw gezelschapspel gecreëerd door Wim de Bie. Daarna kregen we de beloofde kaasvlinders en dronken we een glaasje wijn van een ziekenhuistrolley in de gang.
It felt a hell of a lot like home.
De tomtom van de schrijver van het winnende verhaal bracht ons regelrecht naar het literaire stamcafé in de binnenstad, waar de werkelijkheid achter de fictie werd besproken, maar vooral in noodtempo veel te veel werd gedronken. Thuis knipperde het voicemaillampje knus en zat de mailbox vol nieuwe groeten. Vriend R. was ook nog wakker en we deelden de eieren die we kwijt moesten. Ik dacht aan alle engelse spreekwoorden die ik kende met home erin, en trok nog een fles open.
Afijn, om een lang verhaal kort, de volgende dag brachten we dus opnieuw in de lappenmand door, er alleen even uitkomend om een onsamenhangend stukje te tikken.
Hoe doet Gerbrand dat toch?
