Ik moest opeens denken aan Pim, Frits en Ida. Dat overkomt me wel vaker, hoewel niet meer zo vaak als vroeger. Ik heb mijn vrienden wel eens gevraagd of ze Pim, Frits en Ida kennen, maar dan zeggen ze: wie?
Pim, Frits en Ida dus. De helden van de boekjes die we op de lagere school klassikaal lazen. Elk jaar een deeltje.
Klassikaal lezen betekende vrijwel altijd dat we ons met het tempo van de grootste leeskneus van de klas lettergreep voor lettergreep door de tekst heen moesten worstelen, en dat trok ik niet. Niet bij Pim, Frits en Ida. Dus las ik de boekjes stilletjes in mijn eentje, als ik klaar was met mijn sommen en mijn taalopdrachten. Dat mocht. Je mocht ook een tekening maken of educatieve plaatjes kijken door de viewmaster, maar ik las liever verder in Pim, Frits en Ida. Die maakten nogal eens wat mee.
In het laatste boekje, dat we in de zesde lazen, verdwaalden Pim, Frits en Ida in een grot in Valkenburg. Of misschien waren het alleen Pim en Frits, want Ida was de jongste en ook nog eens een meisje, dus die was a) natuurlijk overal bang voor en b) mocht niet alles wat de jongens mochten. In elk geval verdwaalden de jongens in een mergelgrot, met of zonder Ida. Ze moesten er dagen doorbrengen en overleefden het door water te drinken dat in druppels van een stalagtiet (haha, stalagtiet) viel.
Uiteindelijk werden ze gered. Wat niet had gehoeven, want het was het laatste deel van de reeks, dus Pim, Frits en Ida hadden best dood gekund, maar blijkbaar durfden de makers dat niet aan.
Toch is het niet dit verhaal waar ik het vaakst aan terug denk. Dat is het verhaal dat we (meen ik) in de derde lazen. In dat deel betraden Pim, Frits en Ida de tuin van een oom (buurman? vioolleraar?) van Ida. Helemaal achterin de tuin, verborgen onder klimop en onkruid, zat een deur, en als je door die deur stapte kwam je in een magische wereld terecht. Een wereld waaruit je niet zo makkelijk terugkeerde.
Ik droom nog steeds af en toe van die deur, en van wat er achter moet liggen.
Wat ik wil dat er achter ligt is in de loop der jaren nogal aan verandering onderhevig geweest, maar de deur verandert nooit. Hij is hoogstens wat meer door onkruid overwoekerd.
