zondag 10 september 2017

Poppen

Op de camping van Hoek van Holland, waar de huisjes heel dicht op elkaar stonden, ontdekte ik het voor het eerst. In het huisje tegenover ons zat de dikste vrouw ter wereld. Boven haar openstaande tuindeuren zat een emaillen bord met de tekst 'Fire Exit'. Maar ze kwam nooit buiten. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat luisterde ze naar luisterboeken van het genre Konsalik, met de volumeknop op tien.

De eerste dag maakten we er grapjes over tegen elkaar.
De tweede dag wierpen we elkaar op ons terras vermoeide blikken toe.
De derde dag hielden we alle ramen en deuren van ons huisje dicht en staarden we met holle ogen naar de muur.
Op mijn telefoon zocht ik naar afleiding. Ik klikte wat dingen aan en opeens zat ik op een kanaal van een knappe vrouwelijke arts die zich had gespecialiseerd in blackheads en whiteheads. Terwijl de camera focuste op een sterk vergroot stuk huid, drukte dokter Sandra Lee, aka dr. Pimple Popper, gezellig keuvelend de een na de andere puist of mee-eter uit. Geen gewone puisten en mee-eters, maar onderhuidse vulkanen waar zich jarenlang pus in had opgehoopt. Dat nu voor het eerst naar buiten kwam.
Ik kreeg een metalige smaak in mijn mond en werd licht in mijn hoofd. Een vaag gevoel van misselijkheid drong zich op. Maar de aandrang om te blijven kijken was sterker.

’s Avonds in bed probeerde ik me de filmpjes voor de geest te halen. Ditmaal bleef de misselijkheid achterwege. Er was alleen nog verlangen.

Het bleek een genre te zijn, filmpjes vol beavershots van ondefinieerbare stukken huid waar dikke gele slangen uit kropen. Er waren filmpjes met titels als ‘The 3 most satisfying blackhead extractions’. Het woord satisfying keerde vaak terug. Honderden comments stonden er onder de filmpjes. Comments van fans. ‘Ik vind het fantastisch als er drie in één keer poppen!’ schreef iemand. Een ander schreef over een veertien minuten durende video: ‘De eerste zes minuten zijn geweldig, maar waarom daarna geschwicht naar een ander camerastandpunt? Begrijp jullie niet dat wij poppers er voldoende aan hebben om twintig minuten lang te kijken naar één shot vanuit één angle?’
Ik bekeek het filmpje en moest haar gelijk geven.

Hoe het zo kwam weet alleen YouTube, maar opeens bevond ik me in een wereld waarin enorme klonten oorsmeer heel voorzichtig, met een haakje, alsof het dieren waren die in een spelonk waren gevallen, uit oren werden getrokken.
Blijkbaar bestond er een stepping-stone-theorie voor vieze filmpjes kijken.

Ik moet hier mee ophouden, dacht ik, voordat het uit de hand loopt – en ik klikte verder. Nog voor een filmpje was afgelopen had ik een nieuw filmpje gestart, en net toen ik dacht dat ik alles had gezien, zag ik dit:

twee vrouwenhanden met perfect gemanicuurde nagels die een pastelkleurige smurrie kneedden. Het had iets weg van kauwgum, hoewel het niet plakte, en ook iets van rubber, hoewel het elastischer was. Sommige vrouwen hadden wel een badkuip vol. Ze trokken aan het spul, duwden hun knokkels erin, drukten het plat, bolden het op, persten het in vormpjes en lieten het er weer uit glijden. Soms maakte het een zacht zuigend geluidje – en ik merkte dat ik begon te wachten op dat geluidje. Het was een heel fijn geluid.

Net toen ik wilde gaan googlen waar je dat spul kocht, stuitte ik op het YouTubekanaal van een zesjarige vlogger met mascara op die demonstreerde hoe je zelf fluffy slime kon maken. Want zo heette het. En er stonden maar liefst 12.500 video’s op YouTube waarin werd gedemonstreerd hoe je het produceerde.
Ik struikelde naar de badkamer, de keuken, rukte kastjes open, pakte bakjes – wacht, moest ik niet eerst mijn nagels lakken?
Ik maakte de variant met tandpasta en lijm.
Ik maakte de variant met bodymilk en bloem.
Ik maakte de variant met baking soda.
Ik maakte de variant met shampoo en dreft.
Ze mislukten allemaal. En op een of andere manier luchtte me dat ontzettend op.


Meer van dit? Doneer dan voor De Frietsteeg en krijg een bundel cadeau!