Toen ik vijftien was gingen we met heel Havo-4 op werkweek, zeilen op het Ijselmeer. De bus bracht ons naar Stavoren, waar we werden verdeeld over vier boten. Op de eerste dag stond er windkracht negen en de schipper van onze boot wilde niet uitvaren. Maar wij stonden er op, in Stavoren was niks te beleven. Uiteindelijk ging hij overstag. We moesten al onze spullen achter slot en grendel doen of vastbinden aan de bedden, en we moesten een reddingsvest om. Iedereen werd ziek, we kotsten overboord, en aan boord, en toen we uitgekotst waren grijnsden we naar elkaar, omdat we niet wisten hoe we anders moesten kijken.
’s Avonds gingen we uit in Medemblick, naar discotheek Black and White, die we omdoopten tot `Lekker wijd’. Er was een DJ die plaatjes draaide, maar we hielden niet van zijn muziek en gaven hem een cassettebandje dat iemand had opgenomen van de Soulshow van Ferry Maat. Er was een piepklein dansvloertje waar niemand op danste. De meisjes stonden tegen de muren rondom de dansvloer. De jongens liepen heen en weer. Er was een jongen die twee keer was blijven zitten, omdat hij het alfabet maar van B tot V kende. Dat zeiden ze tenminste over hem. Zijn opa was een beroemde miljonair en had hem voor zijn achttiende verjaardig een glimmende zwarte BMW geschonken, waarin hij elke dag naar school kwam. Het scheen dat hij een overdekt zwembad had thuis. Hij liep langs de meisjes en bleef toen voor mij stil staan. Jou wil ik, zei hij, waarna hij me mee naar buiten nam en zijn hand in mijn broek stak. Ik begreep niet goed waarom hij dat deed en vond het ook vrij koud, daar in die steeg op die oktoberavond, maar liet hem begaan. Hij had dromerige blauwe ogen, had ik tijdens een Franse les gezien.
Later op de avond gingen we terug naar onze boot. Er was een krat bier een fles Pisang Ambon.The Boys Town Gang zong Cruisin’ the Streets. Ik kende de tekst van buiten. De miljonairskleinzoon had zijn ski-jack om mijn schouders gelegd. Het was een donzen ski-jack en het rook naar aftershave. Paco Rabanne. Alle leuke jongens gebruikten het. Ik wist dat ik verliefd was, ik voelde het alleen nog niet.
De knapste jongen van de klas boog zich naar me toe en zei: `Ik zie dat jij het vanavond met M. doet, dan doe je het morgen met mij, oké?’
Ik knikte, hoewel ik niet wist hoe M. daar tegenover zou staan.
Iemand verving het cassettebandje van de Soulshow door André Hazes, die ik altijd vreselijk had gevonden, waarvan ik altijd dacht dat we hem alleen voor de grap draaiden om dan heel hard mee te kunnen brullen, maar opeens kreeg ik kippenvel van zijn stem. M. vroeg of ik meeging naar zijn hut. Ik zei dat ik nog niet slaperig was. De jongen naast hem lachte. En André Hazes zong over een discotheek.
Niemand kent me, dacht ik, niemand weet wie ik ben. En ik wenste dat het altijd zo kon blijven.
woensdag 23 september 2009
dinsdag 1 september 2009
Hemicrania: half hoofd
Migraine is een neurovasculaire aandoening gekenmerkt door aanvallen ontstaan door neurale prikkelingen die na een plotse tijdelijke vernauwing, een verwijding van de bloedvaten tot gevolg heeft. Dit geeft aanleiding tot verschillende symptomen, meestal een kloppende hoofdpijn en verdere stimulatie van het centrale zenuwstelsel. De hoofdpijn gaat geregeld samen met misselijkheid en overgeven, aldus wiki.
Ik weet niet of ik het een kloppende pijn zou noemen. Eerder een knijpende pijn. Alsof iemand alle zenuwen in je hoofd beetpakt en er heel hard in knijpt.
Hier de feiten op een rij:
1) Ik heb al sinds mijn twaalfde migraine. Mijn moeder had het en haar oma had het. Haar oma dronk liters sterke zwarte koffie als ze een migraineaanval had. Cafeïne helpt.
2) De eerste huisarts die ik raadpleegde voor mijn migraine gaf me pijnstillers mee en een middeltje tegen misselijkheid. Beide middelen hielpen niet. De tweede huisarts schreef me ergocoffeïne voor. Daar kreeg ik hartkloppingen en gevoelloze vingertoppen van. Daarna kwam ik bij een neuroloog die me in mijn ondergoed over een op de grond getekende lijn liet lopen en me bètablokkers voorschreef, die ook niet hielpen. Pas de derde huisarts gaf me imigran, en een heel sterk antibraakmiddel, dat normaliter voor chemo wordt voorgeschreven. Dat leverde niet alleen meelevende blikken op bij de apotheek, maar ook eindelijk verlichting van de pijn.
3) De huisarts vertelde me niet dat je imigran niet langer dan twee dagen achter elkaar mag gebruiken en dan zeker een week niet. Het staat ook niet in de bijsluiter. Ik hoorde het pas een paar jaar geleden van Emile Couturier, een neuroloog met migraine als specialisme. Die begreep wel waarom ik zo vaak (3 à 4 dagen per week) migraine had: omdat ik medicijnafhankelijke migraine had ontwikkeld. De enige manier om daarvan af te komen was `ontgiften' . Drie maanden lang. `Je gaat me nog vervloeken,' zei Couturier.
4) Ik ging hem vervloeken. Zes weken lang had ik vrijwel constant migraine, de ergste migraine die ik ooit had gehad. Er waren dagen bij waarop ik zes tot acht uur overgaf, tot ik spierpijn in mijn slokdarm had. Mijn wereld vernauwde zich tot de stille donkere slaapkamer waar ik bijna al mijn tijd doorbracht. Er waren momenten waarop ik dacht dat het nooit meer over zou gaan, dat dit mijn leven was. Mijn vriend liep op zijn tenen door het verduisterde huis, draaide joints voor me - de enige pijnstiller die was toegestaan - en spoelde mijn teiltjes om. `We doen het samen,’zei hij telkens, `we zijn een team.’
4a) Ik heb het ooit uitgemaakt met een vriendje dat bang was voor alles dat met ziekzijn te maken was. Toen ik hem vertelde hoe een migraine-aanval in zijn werk ging, dat ik dan geen licht en geluid zou kunnen verdragen, niet kon praten en niet kon luisteren, niet kon bewegen en niet kon eten, zei hij: ik denk niet dat ik daar tegen kan, een hele dag in het donker zitten. Ik denk dat ik daar depressief van word. Maar je mag me wel weer bellen als de aanval voorbij is.
4b) Ik besefte toen pas dat ik verwend was met mannen die meteen waren gekomen toen ik belde, die ijsblokjes op mijn hoofd hadden gelegd, nekmassages hadden gegeven, kotsteiltjes hadden omgespoeld en nooit hadden geklaagd.
4c) Migraine isoleert en maakt eenzaam. Pijn in het algemeen maakt eenzaam: je moet het in je eentje dragen, niemand kan het van je overnemen. Het helpt wel als er iemand is die af en toe een hand op je hoofd legt (heel voorzichtig).
5) Na drie maanden afkicken was ik clean. Zeven kilo lichter en met diepe groeven in mijn gezicht, maar clean. Sindsdien heb ik niet alleen veel minder vaak migraine, maar ook minder erge aanvallen. De chemo-antibraakpillen konden de vuilnisbak in, en het komt nog maar zelden voor dat ik me moet terugtrekken in een verduisterde slaapkamer.
6) Ik moet nog steeds regelmatig afspraken afzeggen door een migraineaanval. Daar schaam ik me dan weer voor, voor dat afzeggen. Ik weet ook niet waarom. Soms verzin ik een smoes, iets dat me erger lijkt dan migraine. Dat moet ik eigenlijk niet doen, want migraine is erg genoeg.
7) Het kost me soms moeite om migraine niet te zien als iets waar ik schuldig aan ben. Ooit zei ik tegen een vriendin dat het maar goed was dat ik niet in vaste dienst was, anders had ik mijn werkgever handen vol geld gekost. Ze keek me aan alsof ik gek was geworden. `Hoor je wel wat je zegt?' zei ze. Sindsdien kruip ik als ik migraine heb niet meer met een zonnebril op achter mijn computer om koste wat kost mijn deadline te halen.
8) De WHO heeft migraine in de top geplaatst van meest belastende ziekten. Migraine is de duurste hersenziekte voor de gemeenschap, door de grote en onvoorspelbare arbeidsuitval.
9) Amerikaans onderzoek heeft uitgewezen dat vrouwen die aan migraine lijden minder kans hebben op borstkanker. Het slechte nieuws is dat migrainelijders een grotere kans hebben op een herseninfarct of een hartaanval. Onderzoek aan het Leids Academisch Centrum een paar jaar geleden heeft aangetoond dat migraineaanvallen die langer dan 36 uur duren en gepaard gaan met zgn. auravorming permanente beschadingen in de hersenen veroorzaken.
10) Tot slot: ik weet dat het web eigenlijk niet geschikt is voor het publiceren van zulke grote lappen tekst, daarom heb ik een beetje gesmokkeld met punten en witregels enzo. Ik beloof dat ik het in mijn volgende posts wat zuiniger aan zal doen.
Ik weet niet of ik het een kloppende pijn zou noemen. Eerder een knijpende pijn. Alsof iemand alle zenuwen in je hoofd beetpakt en er heel hard in knijpt.
Hier de feiten op een rij:
1) Ik heb al sinds mijn twaalfde migraine. Mijn moeder had het en haar oma had het. Haar oma dronk liters sterke zwarte koffie als ze een migraineaanval had. Cafeïne helpt.
2) De eerste huisarts die ik raadpleegde voor mijn migraine gaf me pijnstillers mee en een middeltje tegen misselijkheid. Beide middelen hielpen niet. De tweede huisarts schreef me ergocoffeïne voor. Daar kreeg ik hartkloppingen en gevoelloze vingertoppen van. Daarna kwam ik bij een neuroloog die me in mijn ondergoed over een op de grond getekende lijn liet lopen en me bètablokkers voorschreef, die ook niet hielpen. Pas de derde huisarts gaf me imigran, en een heel sterk antibraakmiddel, dat normaliter voor chemo wordt voorgeschreven. Dat leverde niet alleen meelevende blikken op bij de apotheek, maar ook eindelijk verlichting van de pijn.
3) De huisarts vertelde me niet dat je imigran niet langer dan twee dagen achter elkaar mag gebruiken en dan zeker een week niet. Het staat ook niet in de bijsluiter. Ik hoorde het pas een paar jaar geleden van Emile Couturier, een neuroloog met migraine als specialisme. Die begreep wel waarom ik zo vaak (3 à 4 dagen per week) migraine had: omdat ik medicijnafhankelijke migraine had ontwikkeld. De enige manier om daarvan af te komen was `ontgiften' . Drie maanden lang. `Je gaat me nog vervloeken,' zei Couturier.
4) Ik ging hem vervloeken. Zes weken lang had ik vrijwel constant migraine, de ergste migraine die ik ooit had gehad. Er waren dagen bij waarop ik zes tot acht uur overgaf, tot ik spierpijn in mijn slokdarm had. Mijn wereld vernauwde zich tot de stille donkere slaapkamer waar ik bijna al mijn tijd doorbracht. Er waren momenten waarop ik dacht dat het nooit meer over zou gaan, dat dit mijn leven was. Mijn vriend liep op zijn tenen door het verduisterde huis, draaide joints voor me - de enige pijnstiller die was toegestaan - en spoelde mijn teiltjes om. `We doen het samen,’zei hij telkens, `we zijn een team.’
4a) Ik heb het ooit uitgemaakt met een vriendje dat bang was voor alles dat met ziekzijn te maken was. Toen ik hem vertelde hoe een migraine-aanval in zijn werk ging, dat ik dan geen licht en geluid zou kunnen verdragen, niet kon praten en niet kon luisteren, niet kon bewegen en niet kon eten, zei hij: ik denk niet dat ik daar tegen kan, een hele dag in het donker zitten. Ik denk dat ik daar depressief van word. Maar je mag me wel weer bellen als de aanval voorbij is.
4b) Ik besefte toen pas dat ik verwend was met mannen die meteen waren gekomen toen ik belde, die ijsblokjes op mijn hoofd hadden gelegd, nekmassages hadden gegeven, kotsteiltjes hadden omgespoeld en nooit hadden geklaagd.
4c) Migraine isoleert en maakt eenzaam. Pijn in het algemeen maakt eenzaam: je moet het in je eentje dragen, niemand kan het van je overnemen. Het helpt wel als er iemand is die af en toe een hand op je hoofd legt (heel voorzichtig).
5) Na drie maanden afkicken was ik clean. Zeven kilo lichter en met diepe groeven in mijn gezicht, maar clean. Sindsdien heb ik niet alleen veel minder vaak migraine, maar ook minder erge aanvallen. De chemo-antibraakpillen konden de vuilnisbak in, en het komt nog maar zelden voor dat ik me moet terugtrekken in een verduisterde slaapkamer.
6) Ik moet nog steeds regelmatig afspraken afzeggen door een migraineaanval. Daar schaam ik me dan weer voor, voor dat afzeggen. Ik weet ook niet waarom. Soms verzin ik een smoes, iets dat me erger lijkt dan migraine. Dat moet ik eigenlijk niet doen, want migraine is erg genoeg.
7) Het kost me soms moeite om migraine niet te zien als iets waar ik schuldig aan ben. Ooit zei ik tegen een vriendin dat het maar goed was dat ik niet in vaste dienst was, anders had ik mijn werkgever handen vol geld gekost. Ze keek me aan alsof ik gek was geworden. `Hoor je wel wat je zegt?' zei ze. Sindsdien kruip ik als ik migraine heb niet meer met een zonnebril op achter mijn computer om koste wat kost mijn deadline te halen.
8) De WHO heeft migraine in de top geplaatst van meest belastende ziekten. Migraine is de duurste hersenziekte voor de gemeenschap, door de grote en onvoorspelbare arbeidsuitval.
9) Amerikaans onderzoek heeft uitgewezen dat vrouwen die aan migraine lijden minder kans hebben op borstkanker. Het slechte nieuws is dat migrainelijders een grotere kans hebben op een herseninfarct of een hartaanval. Onderzoek aan het Leids Academisch Centrum een paar jaar geleden heeft aangetoond dat migraineaanvallen die langer dan 36 uur duren en gepaard gaan met zgn. auravorming permanente beschadingen in de hersenen veroorzaken.
10) Tot slot: ik weet dat het web eigenlijk niet geschikt is voor het publiceren van zulke grote lappen tekst, daarom heb ik een beetje gesmokkeld met punten en witregels enzo. Ik beloof dat ik het in mijn volgende posts wat zuiniger aan zal doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)