dinsdag 1 april 2008

3D

Ooit zag ik Jaws3 in de bioscoop met een rood-groen 3D-brilletje op. Ik herinner me alleen nog dat de ondertitels niet 3D waren en ik na afloop misselijk naar buiten kwam. Maar 3D is niet meer wat 3D was.

Afgelopen weekend bezocht ik U2 in 3D. Meer voor de grap dan om wat anders. Maar het zaallicht was nog niet gedoofd, of de grap bleek al achterhaald. Het kippenvel vloog over mijn armen. Ik wist opeens weer hoe het was, hoe het voelde. Het zat in één klap weer in mijn systeem, onder mijn huid, zoals ex-rokers bij één trekje weer verslaafd zijn.

U2. Ik kende ze alleen van drie schreeuwplaten, en toen was daar opeens The Unforgettable fire, een vreemd ding vol atmosferische klanktapijten (de schreeuwnummers sloeg ik over), en een fan was geboren. Een tijd lang verslond ik alles wat met U2 te maken had, ik kocht alle platen, singles, bootlegs, boeken en buitenlandse tijdschriften – zelfs als er maar drie regels tekst instonden die zijdelings met de band te maken hadden. Ik ging vijf keer naar Rattle and Hum. Ik vierde Bono's verjaardag. Ik reisde af naar Dublin en zette mijn naam tussen de graffiti van fans op de muren van Windmill Lane studio’s. Maakte foto’s van Bona Vox, het winkeltje in gehoorapparaten waar Bono zijn naam vandaan had. En bezocht alle plekken uit de liedjes en de verhalen.

Ik schreef een boek.
Ik volgde een tour. Van Rotterdam naar Gent naar Berlijn naar Praag naar Straatsburg naar Lausanne naar Parijs naar Milaan in een oud Volkswagenbusje. Duizenden kilometers snelweg. Slapen op parkeerplaatsen. 's Ochtends worden weggestuurd door een schoonmaakploeg of de politie. Voor aanvang van het concert flyeren, en later - bij voorkeur als het voorprogramma al begonnen was, en ze voor een paar euro weggingen - kaartjes kopen bij de zwarthandelaren die altijd bij de stadions rondhingen. En als de kaartjes op waren of te duur, buiten de muren met tientallen anderen naar het concert luisteren. Met een fles wijn, of zoals in Parijs, met Tjechische champagne en kaviaar. Na afloop naar huis worden geleid door de tonen van Can't help falling in love. Dromerig en voldaan. Wise men say/ only fools rush in...

In Berlijn da man himself mijn boek overhandigen. Samen lachen om de foto’s. En Bono die met viltstift achterop mijn T-shirt schreef: Marieke is my main woman. Natuurlijk was ik verliefd, dat was onontkoombaar. Minstens een keer per week droomde ik dat ik vooraan stond bij een optreden op een geheime locatie - vooraan met een paar anderen – the chosen few.

En opeens was dat moment daar, met als verschil dat ik me niet op een geheime locatie bevond, maar in een IMAX-theater, en een debiele bril op mijn neus had waardoor het leek alsof de film waarnaar ik keek de werkelijkheid was.

En ja, na afloop schaamde ik me daar best een beetje voor.
Maar uiteindelijk deed het niets af aan de ervaring.